Kiedy patrzę na drzewo
to wiem,
że dobro istnieje.
Dźwiga na sobie cień
i ptakom daje schronienie.
I żywi stworzonka boże,
co w korze jego się kryją
i szumi liśćmi symfonie,
gdy wiatry jesienne wyją.
I z ziemi jest drzewo
i z mgły.
I z deszczu jest ono
i z burzy
A kiedy drzewo umiera
bo żyć już nie może dłużej,
to dzieciom swym niebo otwiera
i ziemi oddaje swe ciało.
I wszystkie, mówię Wam, drzewa
do raju się swego dostają.