Księżyc i róża

W pąku róży Pan Księżyc dostrzegł doskonałość.

Marzył, że ich połączy wielkie wspólne pragnienie.

Że uczucie się zbudzi i że wiek będzie trwało.

Najpiękniejszym srebrzystym zajaśnieje płomieniem. 

Róża także dostrzegła księżycowe zaloty,

I poczuła na płatkach jego tkliwe spojrzenie.

Pomyślała rozsądnie „,czuję będą kłopoty”,

I krzyknęła do niego „weź zejdź stary na ziemię”.

Łysy, gruby, bez grosza, ani ziębisz ni grzejesz,

bujasz sobie w obłokach, w gwiazdy wciąż zapatrzony.

Zimą mnie nie otulisz, latem mnie nie podlejesz.

Słuchaj panie Księżycu, ze mnie nie zrobisz żony.